Vrijdag 13 februari 2009
Vandaag was het de laatste les van Per... voor de meeste een opluchting! Hij had het vandaag over 'Hoe moet je godsdienst overbrengen aan kinderen'. Per stelde ons verschillende personen voor die telkens een andere visie hieromtrent hebben. Het was vandaag niet zo een boeiende les, maar waarschijnlijk heeft dit te maken met de ingewikkelde uitleg en het gehakketak van onze Religieleerkracht.
Ivar Asheim vond dat godsdienst gebaseerd moest zijn op een subjectieve communicatie. Je kan nooit maar 1 definitie geven. Hij behoort tot de “Penonomenology of Religion”; je probeert meerdere aspecten van een religie te beschrijven i.p.v. maar één universele definitie te geven.
Ole Gunnar Winsnes gebruikt een existentiële en verklarende methode bij religie. Hij zegt dat je in een religie alles kan uitleggen, er is bij een bepaalde gebeurtenis altijd een verklaring te vinden, bijvoorbeeld: De pijn van de vrouw bij de geboorte van haar kind kan je verklaren doordat de vrouw (Eva) ongehoorzaam was tegenover God.
Maar hij zegt dat de mensen ook vaak te ver gingen in hun redeneren en het zoeken naar antwoorden bij bepaalde gebeurtenissen. Zo zeiden de mensen tijdens de uitbraak van de “zwarte dood” dat dit een straf van God was. Zo vonden de mensen dat de kruistochten (Christendom) of de Heilige Oorlog (Islam) gerechtvaardigd waren om geweld te gebruiken door hun geloof.
Winsnes is er niet voor om overal in Noorwegen eenzelfde methode te gebruiken.
Sverre D. Mogstad gelooft dan weer eerder om een verhalende (narratieve) methode te gebruiken tijdens het onderwijzen van religie. Deze methode is niet dogmatisch. Hij staat sceptisch tegenover interpretaties, waarschijnlijk omdat dit vroeger meestal nogal eenzijdig verklaard werd, op een nogal autoritaire manier. Je moet gewoon naar de verhalen luisteren en zelf beslissen wat je meeneemt en wat niet.
Heid Leganger-Krogstad vind dan weer dat je eerst moest beginnen met de locale cultuur, waarden en kennis te verduidelijken. Nadien kan je stilletjes aan overschakelen naar een meer ruimere godsdienst.
Dan heb je nog Nils Sørbø die ook opteert voor een verhalende methode. De Bijbel, zegt hij, is een typisch narratief verhaal, die je in verschillende onderdelen kan rangschikken. Deze religieuze verhalen helpen je om je eigen leven beter te begrijpen.
Na deze ingewikkelde en verwarrende rede, vertelde hij ons iets meer over hoe hij vond dat ons examenessay eruit moest zien, of aan welke kenmerken dit zou moeten voldoen.
En gedaan was de religie…
Deze avond werden we door Laura-ann en co uitgenodigd in de tv-room. Nadien vertrokken we richting stad. Onze eerste halte was ‘Zacharias’ (waar ik de vorige keer nog samen met Annabel was, remember schattie), daarna sloten we de avond af in ‘The Scot’s Man’…
På gjensyn!
Vandaag was het de laatste les van Per... voor de meeste een opluchting! Hij had het vandaag over 'Hoe moet je godsdienst overbrengen aan kinderen'. Per stelde ons verschillende personen voor die telkens een andere visie hieromtrent hebben. Het was vandaag niet zo een boeiende les, maar waarschijnlijk heeft dit te maken met de ingewikkelde uitleg en het gehakketak van onze Religieleerkracht.
Ivar Asheim vond dat godsdienst gebaseerd moest zijn op een subjectieve communicatie. Je kan nooit maar 1 definitie geven. Hij behoort tot de “Penonomenology of Religion”; je probeert meerdere aspecten van een religie te beschrijven i.p.v. maar één universele definitie te geven.
Ole Gunnar Winsnes gebruikt een existentiële en verklarende methode bij religie. Hij zegt dat je in een religie alles kan uitleggen, er is bij een bepaalde gebeurtenis altijd een verklaring te vinden, bijvoorbeeld: De pijn van de vrouw bij de geboorte van haar kind kan je verklaren doordat de vrouw (Eva) ongehoorzaam was tegenover God.
Maar hij zegt dat de mensen ook vaak te ver gingen in hun redeneren en het zoeken naar antwoorden bij bepaalde gebeurtenissen. Zo zeiden de mensen tijdens de uitbraak van de “zwarte dood” dat dit een straf van God was. Zo vonden de mensen dat de kruistochten (Christendom) of de Heilige Oorlog (Islam) gerechtvaardigd waren om geweld te gebruiken door hun geloof.
Winsnes is er niet voor om overal in Noorwegen eenzelfde methode te gebruiken.
Sverre D. Mogstad gelooft dan weer eerder om een verhalende (narratieve) methode te gebruiken tijdens het onderwijzen van religie. Deze methode is niet dogmatisch. Hij staat sceptisch tegenover interpretaties, waarschijnlijk omdat dit vroeger meestal nogal eenzijdig verklaard werd, op een nogal autoritaire manier. Je moet gewoon naar de verhalen luisteren en zelf beslissen wat je meeneemt en wat niet.
Heid Leganger-Krogstad vind dan weer dat je eerst moest beginnen met de locale cultuur, waarden en kennis te verduidelijken. Nadien kan je stilletjes aan overschakelen naar een meer ruimere godsdienst.
Dan heb je nog Nils Sørbø die ook opteert voor een verhalende methode. De Bijbel, zegt hij, is een typisch narratief verhaal, die je in verschillende onderdelen kan rangschikken. Deze religieuze verhalen helpen je om je eigen leven beter te begrijpen.
Na deze ingewikkelde en verwarrende rede, vertelde hij ons iets meer over hoe hij vond dat ons examenessay eruit moest zien, of aan welke kenmerken dit zou moeten voldoen.
En gedaan was de religie…
Deze avond werden we door Laura-ann en co uitgenodigd in de tv-room. Nadien vertrokken we richting stad. Onze eerste halte was ‘Zacharias’ (waar ik de vorige keer nog samen met Annabel was, remember schattie), daarna sloten we de avond af in ‘The Scot’s Man’…
På gjensyn!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten